Hancur...
Terluka...
Sakit...
Tapi aku bisa apa?
Hanya menangis...
Diam...
Berharap...
Tanpa ada yang tahu
dan mendengar...
Siapa aku?
Bukan siapa-siapa
Aku cuma...
mungkin sampah atu sejenisnya...
Yang tak perlu dianggap...
Atau apalah...
Tapi...
Aku teap manusia...
aku punya hati...
Punya perasaan...
Kadang...
aku ingin pergi..
Kadang aku ingin mati...
Dan ntah ingin apa lagi...
Harapanku seakan musnah...
Tak mampu kuraih...
Tak mampu kuhampiri...
Tuhan...
Jangan biarkan aku sendiri...
Temani aku...
Tunjukkan jalan,mu padaku...
Sebelum aku hancur,
Sebelum aku lebur...
Jangan jadikan ku rapuh...
Dan tak bisa bangkit utuh...
Aku ingin setegar karang..
Dan sekeras baja..
Karna aku tahu, aku bisa...
Karna aku tahu, aku mampu..
Untuk jadi seperti mimpiku...
Untuk jadi seperti mimpiku...
salam kenal mbk
sama2 blogger alumni Syekh Subakir Nglegok...
kunjungi blog saya juga yaaa ;)
http://nerashuke.blogspot.com